Land of the brave!

Lieve mensen,
Hier weer een verslag vanuit het altijd zonnige Namibië! Vandaag was ons eerste dag als leerkracht zijnde en het was nu al een onvergetelijke ervaring. We zijn alle drie afgepeigerd en hangen op de bank, want dan komt die cultuurshock toch opeens hard binnen.

Vorige week maandag zouden we eigenlijk starten met onze minor, maar the principal (het schoolhoofd) had ons laten weten dat we een weekje later mochten beginnen. Wij klagen natuurlijk, want tja... nog een week aan het zwembad werd ons bijna teveel. Dus niet! De week is eigenlijk echt omgevlogen en nu we het er toch over hebben, we zijn alweer bijna een maand weg. Time flies when you're having fun!

Gaat het dan ook weleens minder? ja, zo is Lotte halverwege de week flauwgevallen in huis. Gelukkig had ze zelf een EHBO kruiwagen bij der en konden we haar weer oplappen. Ze voelt zich nu een heel stuk beter!
Windhoek is een heel relaxte stad en daardoor ben je gauw geneigd minder oplettend te zijn. Bij het boodschappen doen probeerden twee jongens mijn telefoon uit mijn zak te stelen, gelukkig was Sjanne alert en sloeg de kerel bijna knock-out met een pak melk. Een goede waarschuwing!
Maar dit valt allemaal in het niets met wat voor moois we hier zien. Windhoek ligt behoorlijk hoog en je ziet in de verte de mooie heuvels en het prachtige landschap.

Zondag (gisteren) hadden we een beetje een off-day en keken we wat films en maakten we ons klaar voor onze eerste dag stage/minor. Het wekkertje ging al vroeg en om 7 uur stonden we voor de basisschool. De tijden zijn hier anders omdat ze hier vroeg beginnen vanwege de warmte. Dat betekent wel dat je vroeg klaar bent.
Het schoolhoofd stond ons op te wachten en nam ons direct mee naar het schoolplein waar de leerlingen in schooluniformen aan het zingen en bidden waren. Vervolgens hield het schoolhoofd een lange monoloog over discipline, regels en Bijbelse teksten. Persoonlijk stond / sta ik er afkeurend tegenover en vond het nogal tragisch om te zien. Maar hé, die knop moet om! Je bent tenslotte in Namibië. Terwijl de leerlingen hun klaslokaal opzochten, liepen wij met het schoolhoofd mee. In het daaropvolgende gesprek werd ons meer duidelijk over het lesgeven op deze school. Zo bleek het voor sommige leerkrachten nog vrij gewoon om lijfstraffen te gebruiken. Slik!

Na de kennismaking met het schoolhoofd werden we naar onze klassen gedirigeerd. Lotte zit bij de jongste koters (groep 3), Sjanne in groep 4 en ik werd geplaatst in groep 5. Dan gaat de deur open van de klas en maak je kennis met je “begeleider” en je 37 kinderen. Ik heb nog een tamelijk kleine groep van 37 kinderen want Sjanne heeft er 44 en Lotte zelfs 46 kinderen. Maar als je eenmaal de leerlingen aan het helpen bent, zie je hoe afhankelijk ze van je zijn en hoe gemotiveerd ze wel niet zijn. Wat een verschil met Nederland zeg!

Ik heb vandaag nog geen lijfstraffen gezien, wel bleef mijn mentrix met een liniaal op de tafel slaan. Ik weet ook niet hoe ik ga reageren als mijn begeleider een kind een mep verkoopt. Ik heb wel gemerkt dat mijn mentrix plezier heeft in het lesgeven, en ze open staat voor mijn inbreng.

Nog een klein verhaaltje: Ik heb een leerling in mijn klas en zijn moeder is overleden aan HIV. Zijn vader heeft hem achtergelaten en hij leeft nu bij zijn oma. Hij is erg onrustig en wil maar niet stil blijven zitten. Oplossing van mijn mentor? Ze heeft het ventje vastgebonden aan zijn stoel?!?! Je moet er maar opkomen….

Dit zijn situaties die je in Nederland niet tegenkomt en die je eigenlijk nergens wil tegenkomen, maar ze zijn er wel. Maar we gaan morgen weer verder en we hangen hier wel met een smile op onze gezicht. Want, wat voor ervaring hebben wij en maken wij mee. We gaan nu eerst pannenkoeken eten en gaan vol goede moed morgen weer verder!

Gegroet,

De drie musketiers!